We kunnen steeds nauwkeuriger gevolgd worden en dat worden we ook. Dat heeft het NSA-schandaal maar al te duidelijk gemaakt, maar ook alle smoelenboeken en kwettercentra die constant morrelen aan wat we ooit ons privédomein waanden. Zowel overheidsdiensten (politie, NSA) als bedrijven (Facebook, Google enz.), op zoek naar nieuwe afzetgebieden, doen daar driftig aan mee, wat ze ook mogen beweren. Wij zijn zelf niet op de laatste plaats schuldig, want we plaatsen vaak zonder al te veel bedenkingen de intiemste dingen op het wereldwijde web. Dat roept een tegenbeweging op: bedrijven en individuen die zich tegen een al te nieuwsgierige overheid en bedrijven verzetten en daar middelen tegen verzinnen. Vooralsnog wil het allemaal nog niet erg groot(s) worden.
“Het is droevig dat we zo’n trap voor onze kont nodig hebben om ons daarvan bewust te worden”, zegt Harlo Holmes in de New York Times. Zij werkt aan het Guardian Project, dat bedoeld is om burgers enige netveiligheid te verschaffen. Dan gaat het, onder meer, om Orbot, waarmee zonder angst voor onderschepping e-berichten zouden kunnen worden verstuurd. Je kunt daar illegale dingen mee doen, natuurlijk, maar volgens Holmes gebruiken veel mensen in dictatoriale landen Orbot. Orbot zou miljoenen gebruikers hebben, maar de bewustwording lijkt toch of niet echt gegroeid of de meeste mensen vinden het een gedoe, want de ‘veilige’ toepassingen maken niet echt grote klappers. Zo heeft de toepassing Cryptocat momenten dat er 20 000 mensen tegelijkertijd gebruik van maken (ook Cryptocat verstuurt meel veilig). Vorige maand was dat iets meer: 27 0000. Volgens Holmes moet een toepassing goed zijn en gebruikervriendelijk. “En daar mikken wij op met het Guardian-project.”
In Nederland lijkt, rondgrazend op internet, nog niet erg veel te gebeuren. Het woord internetveiligheid wordt hier, zo lijkt het, toch vooral te worden geassocieerd met ongewenste e-post, hengelaars e.d., maar niet met bedrijven (al of niet onderdeel van de overheid) die naar je geheimen vissen. Zoek maar eens bij de OPTA, de toezichthouder in Nederland voor de telcommunicatie naar het woord.
Bron: New York Times-blog