Als je wilt weten wie of wat jouw gegevens opvraagt en ook nog onder controle wil houden wat iemand of iets van je mag zien, dan kun je een digitale poortwachter op je computer of mobiel installeren. Aan het befaamde MIT in het Amerikaanse Cambridge is een programma ontwikkeld, OpenPDS, dat precies dat doet (of zegt te doen). Het programma verzamelt je gegevens, bijvoorbeeld waar je geweest bent (mobiel) of wanneer je wie een meel hebt gestuurd, maar ook je persoonsgegevens. Als er van buiten een ‘verzoek’ komt om gegevens, komt dat bij OpenPDS terecht. Dat geeft antwoord, maar de inhoud daarvan wordt door jou bepaald. Mensen die met OpenPDS werken weten dus altijd wie of welke organisatie, bijvoorbeeld de NSA, gegevens hebben opgevraagd, vooropgesteld dat ze zich netjes aan de ‘beleefdheidsregels’ houden en zich niet anders voordoen dan wie of wat ze zijn.
Het programma zou een oplossing zijn voor het door de Europese Commissie in 2012 aangekaarte probleem dat mensen de controle over het verstrekken van hun persoonsgegevens zouden moeten hebben. Niet alleen voor thuisgebruik heeft MIT in deze een oplossing gebracht om de gebruiker weer het heft in handen te geven. Voor ‘wolk’-toepassingen is er ID3. In principe kan een organisatie als de NSA nog steeds in die wolk rondstruinen, maar het geeft de gebruikers meer vat op hun gegevens en vooral kijk op wie of wat die gebruikt. In Europa is iets soortgelijks opgezet: digital.me, maar dat is nog niet te gebruiken. OpenPDS wel. Het algemeen ziekenhuis in Massachusetts wil het programma gebruiken om de privacy van de patiënten te bewaken binnen het programma CATCH, dat continu allerlei waarden meet van patiënten zoals hartslag, suikerspiegel en/of hersenactiviteit.

Bron: New Scientist