Radiofrekwente identiteitschips (rifd) worden veel gebruikt, onder meer als ‘prijskaartjes in winkels en ook op de nieuwe hou-‘m-er-langs-bankpassen. Bij deze techniek worden signalen over en weer gestuurd en die zijn in principe te onderscheppen. Onderzoekers van het MIT in Cambridge (VS) zeggen nu onkraakbare rfid-chips te hebben ontwikkeld.
Het Amerikaanse bedrijf heeft diverse prototypes van de nieuwe rfid-chip gemaakt op aanwijzingen van de onderzoekers en die zouden zich hebben gedragen zoals van ze verwacht werd. De onderzoekers vertelden hun verhaal deze week op een congres in San Fransisco. Volgens onderzoeker Chiraag Juvekar is de chip ontworpen om, onder meer, zogeheten zijkanaalaanvallen te voorkomen. Daarbij worden de patronen voor toegang tot het geheugen en stroomverbruik tijdens versleuteling gebruikt om achter de code te komen. Een manier om dergelijke aanvallen te voorkomen is de code geregeld te veranderen. In dat geval moet de chip een voorziening hebben om na elke transactie een nieuwe code ‘aan te maken’. Een centrale computer zou dezelfde getalgenerator moeten hebben en de aflezer zou de code van de chip dan in die centrale computer moeten verifiëren, maar ook dan zijn er manieren om de code te achterhalen. Al die trucs zouden zijn te voorkomen door de chip een eigen niet te onderbreken stroomvoorziening te geven en nietvluchtige geheugencellen, die gegevens opslaan als de energie opraakt. Die chip kan dan ‘op eigen kracht’ de code berekenen. Hoe die herkend wordt door de uitlezer, begrijp ik even niet, maar dat ligt aan mij.
Voor hun oplossing gebruikten de onderzoekers ferroelektrische kristallen. Die kristallen bestaan, zoals te doen gebruikelijk, uit een regelmatige atoomrooster, waar positieve en negatieve ladingen gescheiden zijn. Dat leidt tot elektrische polarisatie. De polarisatie kan door een elektrische lading in twee richtingen veranderd worden: 1 bit informatie. Als het elektrische veld wegvalt behoudt dat materiaal zijn polarisatie (en dus informatie). Niks bijzonders eigenlijk, een harde schijf behoudt ook zonder stroom zijn informatie. Ik vraag me dan wel af of externe velden het chipgeheugen niet kunnen wissen of is dat een kwestie van een kooi van Faraday om de chip?
De ferroelektrische kristallen kunnen ook dienst doen als condensatoren die zijn geïntegreerd in het elektronische circuit van de chip. Die condensatoren dienen als energiereservoirs. Als de externe krachtbron, de uitlezer, wordt verwijderd dan gebruikt de chip die in de condensatoren opgeslagen energie om zoveel mogelijk berekeningen uit te voeren, waarvan het resultaat dan in dat nietvluchtige geheugen wordt opgeslagen als de energie opraakt. Bij de volgende uitlezing wordt de laatste rekenoperatie voltooid als dat het genereren van een nieuwe code is, alvorens met de uitlezer te communiceren. Dat opladen van de condensatoren en het maken van de berekeningen maakt de pas met zo’n ‘onkraakbare’ rfid-chip iets trager dan eentje met een conventionele rfid-chip, maar in tests bleek een actiefrekwentie van 30 keer per seconde haalbaar, ruim voldoende voor de meeste toepassingen van een rfid-chip. Ook hier zit ik weer met de verificatie van de nieuw gegenereerde code.
Bron: EurekAlert