In het Verenigd Koninkrijk is een draconische wet op de inlichtingendiensten aangenomen, waarbij de staatsgluurders verregaande bevoegdheden krijgen. De huidige conservatieve regering van Theresa May doet stoer: we zullen die aanvallers en misdadigers mores leren. Volgens Paul Marks in het Britse blad New Scientist is daar weinig kans op. E-krakers, webcriminelen en andere webaanvallers hebben weinig te duchten van overheden, denkt hij.
Het VK heeft 2 miljard pond uitgetrokken (zo’n € 2,4 miljard) om webboeven en andere digitale inbrekers een lesje te leren. We slaan terug! kopte de Daily Mail juichend. Het idee is dat de inlichtingendiensten nu soepelweg de hand op de onverlaten zouden kunnen leggen. Marks gelooft daar helemaal niks van.
Hij vroeg zich af of hij iets gemist had. Was het probleem van de webaanval inderdaad opgelost, vroeg hij aan Jay Abbott, directeur van Falanx Cyber Defence in Londen. Abbott: “Absoluut niet.” Webveiligheidsdeskundige Daniel Bilar van de universiteit van Norwich is het met hem eens. “Het past sommige politici echter om dat te zeggen.”
Bron van de aanval
Het achterhalen van de bron van de aanval is om historische redenen lastig. Internet werd tijdens de koude oorlog ontworpen als een veerkrachtig communicatiemiddel, met in het achterhoofd de schade die kernwapens kunnen aanrichten. Als een deel van het web zou worden vernietigd dan zouden de berichten via andere wegen hun doel moeten kunnen bereiken.
Die mogelijkheid omwegen te maken schijnt het achterhalen van de aanvallers te bemoeilijken. De aanval hoeft niet noodzakelijkerwijs te komen van de plek waar die vandaan schijnt te komen. Je kunt nep-webadressen gebruiken, via verschillende landen naar je doel gaan e.d. Dat zorgt voor verwarring. Zo schijnt het voor een beetje bijdehante kraker geen probleem te zijn zijn afkomst te verduisteren.
Om het webadres van de aanvaller te achterhalen zou je ‘achteruit moeten werken’ en zoiets grenst in deze aan het onmogelijke. Bilar: “Je hebt razendsnelle samenwerking nodig en medewerking van diverse nationale opsporingsdiensten om dat te kunnen doen.” Het is dus niet alleen technisch lastig, maar er liggen ook diplomatieke en wettelijke beren op de weg.
Misschien wordt er ooit een technische oplossing gevonden, maar nu is het resultaat afhankelijk van een hoop giswerk. Vooralsnog is het terugmeppen van de illegale onverlaten een vrome wens van politici die graag daadkrachtig overkomen.
Bron: New Scientist