Geneticasetje
In dit blog verwacht je geen verhalen over DNA, maar er dreigt op dat terrein iets te gebeuren wat op het digitale al welhaast gemeengoed: het te gelde maken van gegevens, zonder dat de persoon in kwestie daar weet van heeft, laat staan daar toestemming voor heeft gegeven. DNA-bedrijven die, tegen betaling, je erfgoed ontcijferen, zouden nog eens verdienen aan het doorverkopen van die gegevens. Lees verder
Het adres van de publieke DN-server van Google op een muur gekalkt.
De Turkse premier Recep Erdogan heeft Twitter in zijn land ‘op slot’ laten doen, Dat ging overigens via een gerechtelijke bevel. Volgens de Franse krant Le Monde had dat te maken met het dreigement dat afgeluisterde gesprekken van Erdogan rondgekwetterd zouden worden. De Turkse premier zou direct of indirect bij corruptie zijn betrokken. Nou is het natuurlijk niet zo dat met de sluiting de Turken verstoken zijn van de regering onwelgevallige informatie. Zo bestaat er nog steeds zoiets als sms. Je kunt je domeinnaamserveradres aanpassen. Google heeft zijn publieke DNS al aangeboden. Het zou ook kunnen via een eigen virtuele privénetwerk (VPN). Dan is de Britse krant the Guardian de aloude e-post (mail/meel) kennelijk vergeten. En hoe zit het met WhatsApp?
Bron: the Guardian
Er zijn mensen die zich zorgen maken over de inbreuken op hun privésfeer op internet. Via je surfgedrag, berichten op de Facebooks en Hyves of via de inhoud van je e-berichten op GMail kunnen bedrijven achterhalen wat je voorkeuren zijn om je te kunnen bestoken met gerichte reclame en andere zooi. Het kan nog doller, maar dan moet het slachtoffer zelf wel zijn medewerking verlenen: een ‘personificatie’ van de te ontvangen reclame via het eigen DNA. Het webblad Wire meldt dat het bedrijf Miinome is begonnen met DNA-personificatie. “We zijn de eerste marktplaats van het menselijk genoom voor leden”, zegt Paul Saarinen, baas van Miinome.
Het bedrijf combineert de gebruikelijke persoonlijke gegevens van het web (Facebook enz.) met de genetische informatie, om bedrijven inzicht te geven waar deze ‘meneer Jansen’ of die ‘mevrouw Pietersen’ behoefte aan zou kunnen hebben. De slachtoffers zelf hebben zeggenschap over welke eigenschappen ze openbaar willen maken. Als iemand blijkens zijn genoom vatbaar is voor kaalheid en er blijkt uit je Facebook gebabbel dat je last hebt van stress en dat je rookt, dan zou je advertenties kunnen krijgen voor nicotinepleisters of yoga-cursussen. Je moet, zoals gezegd, daar wel mee instemmen. Volgens Saarinen krijgen de bedrijven geen inzicht de genetische informatie van de ‘leden’ van Miinome. 
Miinome verdient zijn geld via het aantal keren dat een deelnemend bedrijf aangeklikt wordt door een ‘lid’. Wire stelt nog de vraag over de veiligheid van zo’n operatie, want Miinome kan wel beweren dat de genetische gegevens geanonimiseerd zijn, maar is dat ook zo? Hoe veilig zijn iemands genetische gegevens bij een webbedrijf en wat als ik van mijn ‘lidmaatschap’ af wil? Verdwijnen die genetische gegevens dan ook radicaal van internet?
Het ‘lek’ hoeft niet eens bij Miinome te zitten. Internetters zijn nogal slordig. Het blijkt uit recent Frans onderzoek dat websurfers zeggen zich bewust te zijn van de risico’s van internetgebruik, maar dat ze zich in de praktijk toch heel onvoorzichtig gedragen. Een aanzienlijk deel, bijvoorbeeld, gebruikt steeds hetzelfde wachtwoord: 42%, bij jongeren onder de 25 zelfs 58%.
Bron: Wire en Le Monde
Het is een bekend fenomeen: sinds de opkomst van de TomTom kennen we de weg niet meer. We verlaten ons op de technologie en verleren hoe het zonder moet. Apparaten moeten tegenwoordig slim zijn (of ‘smart’ zoals de anglowane wereld dat noemt). Dat is natuurlijk allemaal prachtig, maar aan al dat slimme gedoe zitten wel wat enge kantjes. Kantjes die niet ons niet alleen dommer maken, maar die ook effect hebben op onze handelingsvrijheid, die niet langer gestuurd worden door ons eigen brein, hoe imperfect en ‘gepredestineerd’ ook, maar door door anderen bedachte technologie. In een stuk in de Wall Street Journal vraagt Jevgeni Morozov de lezer of slim niet dom maakt. Slimme vorken kunnen ons vertellen of we te snel eten en ‘slimme’ auto’s maken zelfs het besturen overbodig. Hoe lang duurt het dan dat we die slimme technologie niet meer zien als handig hulpmiddel, bijvoorbeeld bij het inparkeren, maar als een stuk technologie waar we niet langer meer buiten kunnen? Kijk maar eens hoe ontregeld mensen raken als ze even niet van hun slimtel (meestal ‘smartphone’ genoemd) gebruik kunnen maken of als de computer het laat afweten. Google-topman zei in 2010 tegen een Australisch nieuwsprogramma, dat wereld helemaal stuk is. In Googles visie is die wereldse imperfectie te helen met behulp van technologie. Slimme technologie, natuurlijk.
Nou is het zelden zo dat technologie alle problemen oplost (meestal komen er nieuwe voor in de plaats), maar daar wil ik het niet over hebben. Die slimme technologie zal steeds dieper in onze privesfeer ingrijpen, waarbij we gedwongen worden dingen te doen die niet in ons belang zijn. Een simpel voorbeeld is de koopdwang die uitgaat van al die leuke appjes op je slimtel, die je vertellen dat je in de buurt van een van je favoriete restaurants bent of dat je nog maar 100 m van een Apple Store bent verwijderd. Morozow geeft het voorbeeld van verzekeringsmaatschappijen die klanten de gelegenheid geven hun rijgedrag te laten controleren via allerlei bijdehante technologie. Hoe lang zal het nog duren voordat de verzekering zo’n controlesysteem verplicht stelt? Iets soortgelijks doet zich voor bij de gentechnologie. Prachtig dat we voor een ‘habbekrats’ nu ons DNA kunnen ‘lezen’, maar voor ziektekostenverzekeraars is die informatie natuurlijk een ‘goudmijn’. ‘Aanleg’ voor borstkanker?, dan kost je dat extra premie.
In Nederland wordt als het over gevaren voor de privésfeer gaat door veel mensen altijd gezegd dat ze niks te verbergen hebben (en dus ook niets te vrezen) als er overal allerlei gegevens (relatief) makkelijk zijn te bekijken, maar aan die uitspraak kan niet al te veel denkwerk aan vooraf zijn gegaan. En denkwerk, nu word ik een tikje dramatisch, is iets dat ons door de technologie dreigt te worden afgenomen.; een zogenaamd slimme technologie bedacht door mensen (hoe lang nog?) die niet dezelfde belangen hebben als wij. “Echt slimme technologieën herinneren ons er aan dat we geen automaten zijn die systemen helpen bij het stellen en beantwoorden van vragen.” Hij denkt zelfs dat als ontwerpers van ‘slimme’ technologie daar niet bij stilstaan, die in de ‘slimme afvalbak’ terecht zullen komen (Google op ‘SmartBin’ om te zien wat dat is). Ik waag het te betwijfelen.